صندوق ذخیره ارزی از منظری دیگر

دندانپزشکان می‌دانند که همه مردم با مسأله دندانپزشکی درگیر هستند. از نوجوان وکودک یا پیرمرد و پیرزن و میانسال و دختر و پسر که هرکدام به شکلی با این معضل دست به گریبان هستند. هزینه‌های دندانپزشکی هم بسیار زیاد است زیرا مانند طب اطفال باچند ضربه گوشی یا نوشتن دو قرص استامینوفن و امثال آن؛ کار تمام نمی‌شود. جراحی و ارتودنسی و کاشت دندان یا آرایش آن؛ همه و همه هزینه‌های گزافی دارد که بخش اندکی از آن دستمزدِ آقای پزشک است. یعنی هرچه قدر هم پزشکان کم ویزیت بگیرند، نتیجه‌ای ندارد و مواد اولیه ان از نوع کُبالت و غیره در اختیار دندانپزشک نیست که تخفیف بدهد. در برخی ازموارد هم این عمل جزو اعمال ضروری که یارانه‌ای به آن تعلق بگیرد محسوب نمی‌شود و لذا دندان درد علاوه بر کشنده بودن در دهان، به فکر و قلب و اندیشه هم صدمه می‌زند و کشنده است.

پیشنهاد یکی از دندانپزشکان این است که از ذخیره ارزی برای این نوع امراض نیز کمک شود و برداشت از آن به این نوع پزشکی نیز اختصاص یابد زیرا هزینه آن سنگین است. البته دولت چنین وعده‌ای نداده ولی مردم انتظار دارند و لذا قبل از این‌که مردم نان داشته باشند، باید دندان داشته باشند و به هرحال برداشت از ذخیره ارزی پارادایمی است که دشمنان دولت و منتقدان آن در آن گیر کرده‌اند. از یکسو می‌گویند چرا پول نفت بر سر سفره نان مردم نمی‌آید و از طرف دیگر وقتی از صندوق ذخیره ارزی برداشت می‌شود تا به کشاورزان و دامداران بدهند، اعتراض می‌کنند ذخیره ارزی نباید مصرفی شود و الّا تورم زاست! این یک بام و دو هوایی، البته امری تازه نیست ولی سردرگمی آنان به خاطر این است که نمی‌دانند چه می‌گویند؛ فقط می‌خواهند انتقادکنند! اما نکته‌ی قابل توجه دیگر این‌که بهره هفت درصدی بانک اروپایی در ایران نشان داد که ایرانی‌ها بالاخره اروپایی‌ها را هم نزولخوار کردند! در همه اروپا بهره سه یا چهار درصد است ولی اینجا هفت درصد. این البته یک تودهنی هم شد برای کسانی‌که می‌گویند بهره ده درصد کم است و باید دوازده درصد بشود چون الآن می‌توانند با 7 درصد تجهیز منابع کنند... و از سوی دیگر هم معلوم شد علت مخالفت بانک مرکزی با باز شدن بانک‌های اروپایی چیست؟