اعیاد شعبانیه

 بسیاری از ایام ماه شعبان، جشن‌ها و شادی‌ها وتولدها نهفته است که مهم‌ترین آن ولادت امام عصر (عج) در نیمه شعبان است و سوم شعبان نیز سالروز ولادت امام حسین (ع) می‌باشد. در این ایام، شادی وجشن وسرور در ایران و در تکایا و مساجد بالندگی پیدا می‌کند ومردم در دنیای جدیدی وارد می‌شوند. عروسی‌ها، تولدها، جشن‌ها و دعوت‌ها در این ماه بیشتر می‌شود. بخصوص در سال‌های اخیر که این جشن‌ها در ایام تابستان قرار گرفته که روزهای بلند و ساعات گرم و بدون بارندگی و سرما دارد، مردم باخیال راحت‌تر در جشن‌ها تا ساعت‌ها بعد از نیمه شب حضور دارند و شهرها زنده‌اند. جاده‌ها شلوغ و صف بنزین پراز ازدحام. مصرف برق در اوج و بالاتر از اوج است تا حدی که باعث قطعی آنهم شده است. چراغانی خیابان‌ها، کارخانجات، خانه‌ها و مغازه‌ها و روشن کردن کولرها هم، همه وهمه به ازدیاد مصرف برق و آب و دیگر نیازهای ضروری منجر شده است.

برخی اقلام مصرفی این ایام قابل جبران است، ولی برخی قابل جبران نیست. در مواد غذایی می‌توان آن را وارد کرد یا در موضوع برق می‌توان از صادر کردن آن صرف نظر نمود، اما برای ساعات و عمرهایی که ازبین می‌رود، نمی‌توان قیمتی تعیین نمود. لذا باید برنامه‌ریزی کرد که این ایام فرخنده و شادمان برای همه شادی‌آفرین باشد. مردم البته این موارد را رعایت می‌کنند. مثلاً در این جشن‌ها، نقل وشیرینی و شربت به مقدار زیادی پخش می‌شود و همه مردم از این نعمات استفاده می‌کنند. اما باید دانست اسراف در خورد و خوراک هم ولو برای جشن وشادی باشد؛ هم مضرات اخروی دارد و هم زیان‌های دولتی. ممکن است ما و کشور ما به دلیل داشتن نفت و ذخایر ارزی، به محض کمبود غذا یا کالاهای دیگر در این جشن‌ها، آن را وارد کند ولی این برداشتن از سر سفره دیگران هم محسوب می‌شود. یعنی مردمی‌که در پاکستان برنج به ایران صادر می‌کنند، اگر صادر نکنند، ممکن است به مصرف خوراکی خودشان برسد ولی به خاطر صادر کردن آن، قیمت‌ها بالامی‌رود و فقرا قادر به خرید آن نمی‌شوند. باید دانست که رهبر شیعیان، امام علی (ع) فرموده است مردم دنیا دو دسته‌اند یا با تو همکیش هستند یا همنوع. و درهرصورت آنچه برای خود نمی‌پسندید، برای دیگران هم نپسندید. اگر مصرف زیاد ما ولو در شادی‌ها باعث رساندن ضرر به دیگران ولو در دورترین نقطه و با ادیان مختلف بشود، خدا این شادی را از ما قبول نخواهد کرد زیرا هدف از بعثت انبیای الهی ومعصومین، ضرر زدن به دیگران نبوده بلکه منفعت رساندن به دیگران است لذا بیاییم برای هرچه باشکوه‌تر شدن آن یادی از دیگران هم داشته باشیم. به بیمارستان‌ها و معلولین سر بزنیم و شادی خود را با فقرا قسمت کنیم. نباید بگوییم رسیدگی به اینها مثلاً وظیفه دولت است یا وظیفه دیگران است. هرکس به نوبه خود و با توجه به توانایی‌های خودش مسؤولیت دارد تا در درمان دردهای مردم کوشا باشد و به آنها کمک کند. مسلماً اگر گروهی که برای برگزاری جشن‌ها، خرج‌های سنگین می‌کنند، بخشی از آن را به یتیمان بدهند نزد خدا اجر بیشتری دارند. ماه رجب ماه خداست و ماه شعبان ماه رسول خدا و ماه رمضان ماه امت خدا و میهمانی مردم در محضر خداست لذا باید کاری کرد که اگر پیامبر زنده و در مقابل ما ایستاده بود، ما را تأیید می‌کرد نه آن‌که اگر امام حسین (ع) را درمقابل اعمال خود ببینیم، شرمنده شویم. به هرحال این ایام شعبانیه برهمه مبارک باشد و به این امید که باعث نزدیکی قلوب جهانیان به یکدیگر شود...